Imagine a school....where students choose what subjects want to attend...where students are free to play all day if they want to...where there is a council which is consisted of every student and they decide with totally democratic ways about every issue they want...where the entry at university isn't connected with success in life...where children are capable of dreaming........................well...no no you are not dreaming....your dreams can come true....in Summerhill!!!!A progressive school that exists since 1921 in Suffolk of England...In opposition with the fact that in most countries(including us,Greece)education contains more and more tests and examinations,Summerhill does not aim to produce specific types of young people, with specific, assessed skills or knowledge, but aims to provide an environment in which children can define who they are and what they want to be...
And don't worry..there are also in other countries Summerhills..
for more information visit www.summerhill.co.uk
ΓΚΡΑΦΙΤΙ:Η ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΤΕΧΝΗ(ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ,ΣΩΣΤΑ)
Γιατί τέτοια αντιπαράθεση για αυτού του είδους την τέχνη??Βρισκόμαστε σε μια εποχή και κοινωνία που θεωρείται προοδευτική και ανοιχτή σε νέες ιδέες και οράματα...Αξιοπερίεργη αποτελεί η αντίδραση από κατοίκους και περαστικούς όταν αντικρύζουν "βανδαλισμούς"όπως τα αποκαλούν...Δηλαδή έλεος ρε γαμώτο..Ζούμε στην Αθήνα που ελάχιστες περιοχές ευνοούνται όσον αφορά τον οικοδομικό οργασμό που πλήττει μεγάλο μέρος της..Γιατί δεχόμαστε τον ωχαδερφισμό του Έλληνα όταν πετάει τη σακούλα και το κουτάκι του αναψυκτικού,λες και είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό αλλά δεν χάνουμε ευκαιρία να καταγγείλουμε τους καλλιτέχνες του δρόμου που προσφέρουν καλαισθησία και ομορφιά σ'αυτή την άχαρη και επιθετική πόλη που ζούμε...αντί να τους ευχαριστούμε που περπατάμε στο δρόμο και το μάτι μας βλέπει και άλλο χρώμα εκτός από το γκρι,που πας να πάρεις τον Προαστιακό και δεν ξέρω και γω που αλλού και μέσα στα προβλήματά σου σκας και ένα χαμογελάκι και ίσως φτιάχνει έστω και στοιχειωδώς η μέρα σου..ξέρετε τι κάνουμε??Καλούμε μπογιατζήδες και την περίφημη ΕΛ.ΑΣ. (να κάνει τί στο κάτω-κάτω?)για να εξαφανίσει αυτά τα "εκτρώματα", διότι "καταστρέφεται δημόσια περιουσία"και είναι "προκλητικά"....Μα είναι αδιανόητο..βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας...Ξυπνήστε!!!Το γκράφιτι(ή αλλιώς γκραφίτι)είναι μια μορφή διαμαρτυρίας..Ξεκίνησε επίσημα τη δεκαετία του 70 στο Μπρονξ της Αμερικής και πρωτοπόρος ήταν ένας Έλληνας ονόματι Δημήτρης που υπέγραφε με το ψευδόνυμο "Taki 183".Ο «Taki 183», όπως ήταν η ακριβής υπογραφή του, ήταν -τότε- ένας 17χρονος νεαρός που ζούσε µε την οικογένειά του στο Washington Heights. Το σπίτι του ήταν στην 183η οδό, απ’ όπου προήλθε το δεύτερο συστατικό της υπογραφής του. Όσο για το πρώτο συστατικό, οι Ελληνοαµερικανοί -και µόνο!- καταλάβαιναν ότι αναφερόταν σε κάποιον... Τάκη. Για την ακρίβεια, Δηµητράκη. Η Ιστορία δεν κατέγραψε το επίθετό του. Πράγµα επίφοβο, άλλωστε, για εµπλοκές µε το νόµο. Οι New York Times, ωστόσο, σε ένα άρθρο που δηµοσίευσαν τον Ιούλιο του 1971, κατέγραψαν κάποια λίγα στοιχεία από τη ζωή του. Η δουλειά του, ως µεταφορέας εντύπων, του επέτρεπε να διασχίζει την πόλη και να µετακινείται µε το µετρό. Άρχισε, λοιπόν, να γράφει το όνοµά του σε τοίχους της πόλης και σε βαγόνια των συρµών της. Έτσι, η υπογραφή του «συναντούσε» τους επιβάτες που περίµεναν στις αποβάθρες των υπόγειων σταθµών και... υποδεχόταν όσους διαβάτες περνούσαν από τα δικά του «ληµέρια» στους δρόµους.
Τα συνθήματα στους τοίχους των πόλεων πάντα ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία. Καθένα απ' αυτά αποτελεί μια ξεχωριστή κατηγορία τέχνης και την μοναδική έκφραση μιας φωνής που δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί.
Επειδή, «αν ο Θεός ήθελε να μην γράφουμε στους τοίχους, θα έδινε τις 10 εντολές σε τετράδιο » , παρακάτω ακολουθούν ορισμένα από τα ωραιότερα:
«Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.»
(λεωφόρος Αλεξάνδρας, Αθήνα)
«Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση.»
(οδός Μπενάκη, Αθήνα)
«Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα?»
(λόφος Στρέφη, Αθήνα)
«Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν τότε που ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα.»
(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)
«Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους.»
(Ψυρρής, Αθήνα)
«Το καλύτερο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται.»
«Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν ?»
(Ε.Μ.Π., Αθήνα)
«Κολόμβε, γαμώ την περιέργειά σου.»
(Decadence, Αθήνα)
«Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.»
(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)
«Φονιάδες των Ψαριών, Πελεκάνοι.»
(οδός Γερουλάνου, Αργυρούπολη)
«Η μαμά μου λέει ότι αν δεν έχω πέσω στο κρεβάτι μέχρι τις δέκα και μισή, θα πρέπει να γυρίσω σπίτι.»
(Ποτοπωλείον, Αθήνα)
«Μόνο τα καλά κορίτσια κρατάνε ημερολόγιο. Τα κακά δεν έχουν χρόνο.»
( Dark Sun, Αθήνα)
«Δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές, μόνο αντιπαθητικοί αντικαπνιστές»
( T.E.I. Αθήνας)
«Το Lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο.»
(Γκάζι, Αθήνα)
«Διατηρείτε την Αθήνα καθαρή. Πετάτε τα σκουπίδια σας στον Πειραιά.»
(Μεταξουργείο, Αθήνα)
«Ο Χριστός πέθανε, ο Αινστάιν πέθανε, και Εγώ δεν αισθάνομαι καλά τελευταία.»
( Aν club, Αθήνα)
«Συμμετέχω, Συμμετέχεις, Συμμετέχει, Συμμετέχουμε, Συμμετέχετε, Αποφασίζουν.»
(οδός Σινώπης, Αθήνα)
«Μήπως ήρθε η ώρα να πεθάνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην χώρα που τους γέννησε ?»
(οδός Σινώπης, Αθήνα)
«Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέδες.»
(οδός Παπαδιαμαντοπούλου, Αθήνα)
«Έγχρωμη TV , Ασπρόμαυρη Ζωή.»
(οδός Στουρνάρα, Αθήνα)
«Μην τα περιμένετε όλα από την Αστυνομία. Χτυπηθείτε μόνοι σας.»
(Παπασωτηρίου, οδός Στουρνάρα, Αθήνα)
